Kolejna rana ją zirytowała. Tylna łapa przeciwniczki znalazła się tuż po nosem Yve, która atakując jej bok była pochylona. Błyskawicznie zacisnęła na niej szczęki i zaczęła się szarpać, by jak najbardziej poranić ścięgna samicy.
Będąc pewna, że noga jest wystarczająco poraniona, by Shahiid miała trudność z poruszaniem się, odskoczyła, unikając dalszych ataków.

Syknął pod nosem czując jak ta ugryzła jego łapę. Co prawda nie był to najsilniejszy atak, gdyż ciężko porządnie wgryźć się w tak małą kończynę, która wprawdzie była potrzebna mu tylko do przytrzymywania ofiary podczas pożywiania się. Zaczął biec w jej stronę po czym, będąc blisko, odepchnął się umięśnionymi nogami i uderzył w bok Kamirah masywnym łbem, przewracając ją. Cofnął się parę kroków i wydał z siebie ryk. Cóż... jeżeli ten młodzik nadal uważa, iż z taką pewnością siebie daleko zajdzie - jest w błędzie.

Nagle całe życie przeleciało jej przed oczami.
Jednak jeszcze upadając, udało jej się zahaczyć tylną łapą o ziemię, dzięki czemu nie upadła z całym impetem, lecz rozłożyła siłę na kończynie. Szybkim ruchem podstawiła drugą łapę i podniosła się.
Myślała - co mogła jeszcze zrobić? Nagle pewien pomysł wpadł jej do mocno bolącej głowy.
Obróciła się, z całym impetem i siłą uderzając masywnym obonem w pysk przeciwnika.
Skorzystała z tego iż jest obrócona - zauważając dość duży kamień, skryła się za nim - miała bowiem pewny plan, który może nie wypalić.
~Jestem tchórzem~ pomyślała.

Shahiid wykorzystała fakt uwolnienia się ze szczęk napastniczki i przeturlała w bok, oddalając się od niej. Z ulgą poczuła jak zimna woda łagodzi nieco piekąco-kłujący ból wywołany przez rany. Po chwili spróbowała wstać. Początkowo ranna łapa odmówiła posłuszeństwa i samica zachwiała się. Odzyskawszy równowagę, lawirując długim ogonem, podkuliła pod siebie ranną kończynę i oddaliła się o kilka kroków, utykając i sycząc z wściekłością. Pióra na jej karku nastroszyły się pod wpływem emocji.
Dysząc ciężko zaczęła wodzić wzrokiem po całym tym pobojowisku, jakie powstało podczas starcia: zakrwawionej, rozdeptanej ziemi i błota, duszącego zapachu krwi w powietrzu.
Przeczucie i tym razem jej nie zawiodło: ta sytuacja miała się źle skończyć, i się tak skończyła.
Tylko gdzie, do licha, znikła Kamirah?

Gdy odzyskała wzrok, wyszła zza kamienia.
Była gotowa na wszystko.
Nagle cały ból uderzył prosto w nią.
Gdyby mogła rzuciłaby się, byleby te piekąco-krwawiąco-bolące rany znikły.

- Nie mam zielonego pojęcia, niemniej jednak ja zakończyłem to, co zacząłem. Nie powinna być taka hej do przodu. Jeżeli nie zaprzestanie takiego zachowania, oraz nie okaże szacunku będzie miała z nami wojnę. - mruknął, po czym niewzruszony odszedł w stronę swoich terenów, zaś po drodze przechodząc obok Shahiid nastąpił na wodę która oblała jej cały łeb.

z.t

Velociraptor patrzył na pobojowisko jakie zostało po walce olbrzymów. Zaciekawiony dalszym przebiegiem sytuacji postanowił podejść do Shahiid. Nie obawiał się ataku ze strony drugiego drapieżnika. Przecież jest poraniona, nie będzie walczyć z małym raptorem.

Jeszcze mi nie wykuli miecza - odpowiedział na humor sąsiadki z uśmieszkiem na wargach - Może jaszczurkę?
Po tych słowach złapał pazurem małego gada przebiegającego koło niego. Dlaczego wdałaś się w walkę? - spytał ciekawski kładąc jaszczurkę koło samicy.